Χαιρετισμός στις Εκδηλώσεις Μνήμης Ολοκαυτώματος – 74 χρόνια

Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας,

Η παρουσία σας στις εκδηλώσεις μνήμης του μαρτυρικού Χορτιάτη αποτελεί ξεχωριστή τιμή για όλους μας.
Κυρίως για την ίδια την ιστορία που πρέπει να μείνει τιμώμενη στο ανώτατο πολιτειακό  επίπεδο.  
Σας καλωσορίζουμε σε αυτόν τον όμορφο και ειρηνικό  τόπο και σας ευχαριστούμε που νιώθετε μαζί με όλους μας την ίδια ανάγκη να μείνει η ιστορία μας ζωντανή.
Να δικαιωθεί αιώνια και να παραμείνει  άσβεστη η μνήμη των ηρώων –μαρτύρων συμπατριωτών μας.
Αγαπητές Κυρίες και Κύριοι, Υψηλοί μας προσκεκλημένοι,                 
Καμιά μορφή γραφής, όσο γλαφυρή και αν είναι, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την απλή περιγραφή των γεγονότων από όσους έζησαν τη φρίκη ενός πολέμου. 
*
«Μας έκλεισαν στο φούρνο και μετά έριξαν πάνω μας άχυρα και μια σκόνη που με μια ριπή πήραν φωτιά.
Οι καπνοί άρχισαν να μας πνίγουν.
Ο κόσμος προσπαθούσε να βγει έξω αλλά εκεί περίμεναν οι Γερμανοί με όπλα και μαχαίρια.
 Άλλους τους σκότωναν επί τόπου και άλλους τους έσπρωχναν ξανά μέσα να καούν ζωντανοί.»
«Κατέβηκα κάτω και είδα μια κυρία που με ένα μωρό στην αγκαλιά έκανε να βγει από την πόρτα.
Δεν πρόλαβε να την ανοίξει και τη μαχαίρωσαν. Πεσμένη στο έδαφος κρατούσε στην αγκαλιά το μωρό της, που ακόμη θήλαζε. Και δίπλα της οι Γερμανοί να γελούν……..»
*
«Μια γυναίκα δεμένη σε ένα δέντρο αναγκάζεται να παρακολουθήσει το διαδοχικό βιασμό και εν συνεχεία τη δολοφονία της νεαρής κόρης της. Στη συνέχεια δολοφονείται και αυτή….
Σε μια άκρη του χωριού μια μητέρα που είναι κρυμμένη, για να μην ακουστεί το κλάμα του βρέφους που έχει στην αγκαλιά της και προδώσει την κρυψώνα τους, αναγκάζεται να κλείσει με το χέρι της το στόμα του, έως ότου άθελά της το πνίγει. 
Ο τόπος γεμίζει με πτώματα, κραυγές και αναφιλητά.»
Είναι μερικές μόνο από τις περιγραφές που μετέφεραν στο χρόνο οι ελάχιστοι επιζήσαντες της φρίκης του Ολοκαυτώματος .
*
Κυρίες και κύριοι,
Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί αν η λέξη «μαρτυρικός» είναι αρκετή για να αποδώσει στην πραγματική της διάσταση τη θυσία αυτού του τόπου. 
Αν μπορεί να αποτυπώσει την καταστροφή και τις ανοιχτές πληγές στις μνήμες των ανθρώπων.
Αν έχει τη δύναμη να δημιουργήσει την εικόνα για τους ήρωες  που χάθηκαν.
Για τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν.
Για τη θηριωδία που έκοψε αναίτια το νήμα της ζωής 149 αθώων ψυχών.
Που βύθισε στο πένθος μια κοινωνία και τη γέμισε πόνο κάθε μέρα μετά από αυτή εως τα σήμερα.
*
Το Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη είναι η ιστορία του τόπου μας.
Κλείνει μέσα της όλα τα συστατικά του εθνικού αγώνα.
Το τίμημα της κοινής αντίστασης και του πόθου για την ελευθερία.
Έχει την άγρια όψη της βαρβαρότητας, το βλέμμα της φρίκης,   την τρέλα  παρανοϊκών ανθρώπων.
*
74 χρόνια απόσταση από τη μέρα εκείνη η οδύνη παραμένει η ίδια.
 
Οι μνήμες περάσανε στις επόμενες γενιές.
Από διηγήσεις, από περιγραφές, από φωτογραφίες, από απομεινάρια.
Από τους ίδιους τους ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα.
Έγιναν κληρονομιά σ’ εμάς και στα παιδιά μας.
 Αξίζει πραγματικά  να ακουστεί σήμερα εδώ αλλά και πιο έξω από τον μικρό μας τόπο η αληθινή ιστορία μας που γράφτηκε με αίμα.
Και θα το επαναλαμβάνω κάθε φορά, κάθε τέτοια μέρα. 
Η ιστορία του Χορτιάτη  δεν μπήκε σε κανένα βιβλίο της ιστορίας που μαθαίνουν τα παιδιά μας.
Υποκύψαμε στην επικίνδυνη τακτική να στρογγυλεύουμε κάθε γωνιά της ιστορίας μας
Να μη μιλάμε για να μην ενοχλήσουμε τη συνείδηση των θυτών .
Να βάλουμε την ιστορία μας στον μύλο που αλέθει τις ιστορίες των λαών και βγάζει ανθρώπους χωρίς εθνική συνείδηση και προορισμό.  
 
Κάναμε ήρωες τους μέτριους και ξεχάσαμε τους πραγματικούς ήρωες.
Πληρώνουμε βιβλία που δεν μιλούν για την ιστορία μας.
Πουθενά δεν γράφτηκε πως 74 χρόνια πριν 149 άνθρωποι χάθηκαν μέσα στη φρίκη του πολέμου. Εδώ στον Χορτιάτη!
Η ιστορία όμως θα είναι πάντα ζωντανή.
Σε πείσμα όσων επιμένουν πως ότι δε γράφεται ξεχνιέται.  
Σήμερα μοιραζόμαστε με περηφάνια έναν ένδοξο τόπο.
Το Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη δεν είναι μια στιγμή μνήμης του διπλανού χωριού, αλλά μια στιγμή μνήμης όλων μας.
Κάθε Έλληνα.
Κάθε μαρτυρικής πόλης  αυτής της πολύπαθης χώρας.  
Κυρίες και κύριοι,
Στις 2 Σεπτεμβρίου 1944 γέμισε ο τόπος μας ήρωες.
Αλλά γέμισε και νεκρούς.
 Είναι μέρος του ιστορικού μας καθήκοντος να στερεώσουμε τη μνήμη όσων συνέβησαν εκείνη τη μέρα.
Να τα κάνουμε ιστορία των γενιών που έρχονται.
Μια ζωντανή θύμηση που μπορείς να την αγγίξεις και να τη δεις χρόνια μετά.
Που δε θα σκεπαστεί από τη σκόνη της ισοπέδωσης κάθε αξίας και αρετής.
Ούτε από την σκοπούμενη παραγραφή κάθε εθνικής πράξης ηρωισμού που μας ενώνει.
Είναι  μέρος του ιστορικού μας καθήκοντος να εξασφαλίσουμε πως τον πόλεμο δεν θα χρειαστεί να τον ζήσουν ποτέ τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας και κάθε επόμενη γενιά.
Και ας αναλογιστούμε αυτή μας την ευθύνη κοιτώντας προς τους τάφους των μικρών παιδιών και των αβάπτιστων του ολοκαυτώματος γιατί εκεί είναι η πραγματική φρίκη κάθε  πολέμου.
Εξοχότατε κ. Πρόεδρε,
Κυρίες και κύριοι,
Δυστυχώς υπάρχουν και σήμερα ολοκαυτώματα.
Μεγάλα & μικρότερα.
Μπορεί τα θύματα να μην είναι Έλληνες, αλλά είναι άνθρωποι.
Και τα απόνερα φτάνουν μέχρι την πόρτα της ελληνικής κοινωνίας.
 Με όλους να λυπούνται αλλά μέχρις εκεί. 
Και όλους εμάς να καταναλώνουμε το προϊόν της είδησης, όλο και πιο απαθείς, όλο και πιο αδιάφοροι, όλο και πιο αποστασιοποιημένοι.
Σαν να αρχίζουμε να μοιάζουμε στο τέρας που μας τρομάζει, όπως έλεγε και ο μεγάλος Μάνος Χατζηδάκης.
*
Την ίδια ώρα που  η νομιμότητα μοιάζει μακρινή ιδέα, όταν οφειλέτης είναι ο ισχυρός.
Το σήριαλ της διεκδίκησης των αποζημιώσεων, είναι εξίσου αποκρουστικό με την τραγωδία.
Η μεταμέλεια περιορίζεται σε μια συμπάθεια & σε μια συγνώμη, που κατάντησε πλέον πολύ φτηνή.
Φαίνεται να πιστεύουν πως οι νεκροί δεν ακούν & δε βλέπουν.
Μοιάζουν σίγουροι πως και οι ζωντανοί σιγά-σιγά ξεχνούν  τους νεκρούς τους.
Κάνουν λάθος και στα δύο.
Στην Ελλάδα νεκροί & ζωντανοί είναι παρόντες όταν πρόκειται για την ιστορία. Στο σημερινό της προσκλητήριο είμαστε όλοι παρόντες.
 
Κυρίες & κύριοι,
Το Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη είναι η ιστορία του τόπου μας.
Θα την τιμούμε μέχρι την τελευταία μας ανάσα.
Και όταν έρθει αυτή θα την έχουμε ήδη παραδώσει στα παιδιά μας για να κάνουν το ίδιο. 
*
Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας,
Είμαι βέβαιος πως  έχετε αστείρευτες αντοχές στην ανηφορική διαδρομή που διανύει η πατρίδα μας.
Η Ελλάδα έχει να λύσει προβλήματα   προς όποιο σημείο του ορίζοντα και αν κοιτάξει.
 
Τη συνοδεύει όμως και κάτι μοναδικό.
Η δυνατότητα να κοιτάει πάντα προς τα πάνω.
Με ευλάβεια & ταπεινότητα.
Να παίρνει δύναμη από τον Θεό της Ελλάδας.
Παρακαλώντας Τον να μη σταματήσει ποτέ να μας οδηγεί.
 
Και στην Παναγία μας, τη Μητέρα όλων μας.
Ζητώντας της πάντα να μεσιτεύει και να μας προστατεύει. 
Με μια υπόκλιση ευλάβειας στον Ύψιστο   και τιμής στους νεκρούς μας,
Σας ευχαριστώ όλους για τη σημερινή σας παρουσία.
Εξοχότατε κ. Πρόεδρε της Δημοκρατίας, σας ευχαριστώ για μία ακόμα φορά για την τιμή της εδώ παρουσίας σας.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για να διασφαλίσει την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης
Μετάβαση στο περιεχόμενο